Hola amigo! Een veel gehoorde term hier. Zoals de kop al doet vermoeden, wij zijn in Bolivia!

Maar eerst nog over Chili en Argentinie.

Na Pucon zijn we naar Santiago gegaan.Wisselende verhalen over gehoord, maar wij vonden Santiago erg leuk. Twee dagen lekker rondgelopen, in het park gezeten, een van de huizen van Pablo Neruda bezocht (aanrader!) en de berg San Cristobal opgegaan vooreen mooi overzicht over de stad.

Na Santiago was het weertijd voor Argentinie, Mendoza om precies te zijn. 70%van de Argentijnse wijnen komt uit de streekMendoza. Wij zijn, lekker Nederlands, op de fietslangs verschillende wijnhuizen gegaan. Wijn proeven, rondleidingen, olijfolie proeven en nog veel meer proeven en zien. Een erg geslaagde dag.

Salta was onze laatste bestemming in Argentinie. Hier voor het laatst genoten van de goede wijnen en het heerlijke eten. Op naar Bolivia!

Meteen een heel andere wereld aan de andere kant van de grens. Chaos, drukte, veel kraampjes op straat, onverharde wegen. Gelukkig snel een busticket geregeld voor Tupiza. Na 1,5 uur rijden hadden we al een lekke band. Welkom in Bolivia. De band verwisselen was geen probleem, alleen de reserve band was ook lek... 1,5 uur wachten, we kregen steeds minder vertrouwen in de buschauffeur en zijn hulpjes. We besloten te gaan liften, met succes, een uur later waren we al in Tupiza! Leuk klein stadje, omgeven door schitterende natuur. Hier konden we een 4-daagse tour boeken door heel zuid-west Bolivia. Iets wat we eigenlijk in Uyuni wilden doen, maar dit klonk wel heel aantrekkelijk, en een dag extra!

De inzittenden van onze Toyota Landcruiser 4x4:

- Santos, de chauffeur met de meest aanstekelijke lach ooit

- Alecia, het zusje van Santos die vier dagen heerlijk zou gaan koken voor ons

- Aaron, de rossige Amerikaan die van iedere scheet een foto maakt

- Jessica, een lieve Amerikaanse die alles ´aaamaaazing´ vindt

en wij natuurlijk!

We hebben vier fantastische dagen gehad. De natuur was schitterend, helemaal langs de grens met Chili gereden, verschillende meren, woestijn, vulkanen, hot springs,geisers, wildlifeen op de laatstedag de zoutvlaktes van Uyuni! We sliepen in kleine dorpen in de bergen, heel basic, soms zonder stroom of electriciteit. We hebben in totaal 1000 km afgelegd en de hoogte was gemiddeld 4000 meter. Dat is wel iets waar je even aan moet wennen, je moet op de gekste momenten naar adem happen, een paar stappen bergop is al voldoende om buiten adem te raken. De Bolivianen hebben daar iets op gevonden, coca blaadjes. Je ziet veel mensen met een dikke prop coca in hun wangen rondlopen. Ze zeggen dat het helpt tegen hoogteziekte enhet onderdrukt het gevoel van honger, hoofdpijn, buikpijn, eigenlijk alles. Wij hebben het ook geprobeerd, maar waren niet echt fan van de bittere smaak.

In het saaie Uyuni aangekomen moesten we zo snel mogelijk weg ziente komen. De avond zijn we nog doorgekomen met Aaron, Jessica, een stok kaarten en wat bier, de volgende ochtend naar Potosi vertrokken!

Potosi staat bekend om de Cerro Rico, de zilvermijn. Nou ja, vroeger zat er zilver in, nu al het zilver eruit is zijn ze op zoek naar mineralen. Wij zijn zelf ook de mijn ingegaan. Vooraf gingen we langs een markt waar je cadeautjes kan kopen voor de mijnwerkers, dynamiet, soda, coca blaadjes en 96% alcohol voor de vrijdagmiddag borrel (wij hebben die alcohol geproefd, NIET te doen)! Vervolgens naar een soort fabriek waar de mineralen van de stenen worden gescheiden, en als laatste naar de mijn. De mijn waar wij heen gingen was nog steeds in werking. Bizar hoe primitief ze te werk gaan, gewoon met blote handen en een schop. Het is enorm stoffig in die mijnen, maar door de hoogte is ademen toch al wat lastiger dus niemand draagt mondkapjes, coca blaadjes helpen ook zeggen ze (na 7-9 jaar hebben ze allemaal longkanker). Eigenlijk is het treurig hoeveel mensen nog in die mijn werken, vroeger zaten er pure grondstoffen in, nu moeten ze heel hard werken om de ´kruimels´ uit de mijn te halen. Bolivia heeft ook geen fabriek om die mineralen te verwerken, dus verkopen ze het aan Chili en China, die er met het grove geld vandoor gaan. De gids vertelde dat Bolivianen van dag tot dag leven, dat is wel duidelijk hier... Het stadje Potosi was verrassend mooi. Door de rijkdom die ze vroeger hadden zijn er mooie koloniale gebouwen neegezet en veel, heel veel kerken.

Na Potosi zijn we naar het witte Sucre gegaan, bekend om zijn mooi, witte gebouwen met terracota dakpannen. In Uyuni was ik Petra tegen het lijf gelopen (van het Holland Heineken House in Beijing) en we hadden afgesproken in Sucre. Opvallend veel Nederlanders in Sucre, ook veel Nederlandse kroegen, dus daar hebben de avond doorgebracht.

Het reizen in Bolivia is wel wat anders dan we tot nu toe gewend waren. Het is een stuk armer en minder ontwikkeld. Geen luxe bussen meer, de wegen zijn vaak onverhard en alles is wat minder georganiseerd. Dat maakt het reizen ook wel weer wat spannender. Wanneer gaat onze bus van 9:00 vetrekken? Ze gaan namelijk pas als ze vol zitten... Krijgen we een lekke band? Hoe laat komen we aan? En als we aankomen, liggen onze backpacks dan nog wel op het dak van de bus? Het heeft zeker zijn charme! We moeten ook wel vaak lachen om hoe Bolivianen dingen aanpakken, niet echt efficient, maar ach, we hebben de tijd.

Nu zijn we in La Paz, de hoofdstad. Hier is het vooral drukte, chaos, smog, veel mensen en vooral veel kraampjes! (Auke & Yke, wehebben gisteravond meteen geproost op jullie goede nieuws! Jammer dat het niet lukte om langer te bellen). Na twee dagen hier hebben we het wel gezien en we gaan morgenvroeg naar Coroico. Daar hebben we een hutje in de jungle geboekt, inclusief hangmat voor de deur! Daarna naar het Titicaca meer en de grens over met Peru.

We mogen niet klagen hier! Het volgende verhaal komt uit Peru!!

Veel liefs,

Tom & Ilse